“… Sinds de oorlog in Gaza uitbrak, op 7 oktober, bevind ik me online in een onophoudelijke loop van 24 uur aan bloed en gruwel. Die begint bij het ontwaken en gaat door tot ik ‘s avonds mijn telefoon naast me neerleg en ga slapen. … Ik bleef achter met de vraag: waarom toch? …

Het is via een vriendin dat ik de term ‘traumaporno’ ontdekte. Het is de expliciete of (zeer) gewelddadige content (van het trauma van anderen) delen via massamedia.

Soms kan dat leiden tot het commercialiseren van het trauma voor winst of zelfs amusement. … Het delen van dergelijke beelden draagt niets bij aan de oplossing van conflict. Integendeel, het zorgt zelfs voor meer stress. …

Hardnekkige, gruwelijke beelden hebben een grote impact op ons mentaal welzijn. Dat blijkt uit een onderzoek uit 2013 van The National Academy of Sciences of The United States. … De uitkomst was verrassend. … Het zien van gruwelijke beelden heeft een grotere impact op de psyche van mensen dan de eigenlijke beleving van die gruwel. …

Mijn vrienden die deze beelden delen hebben niet die commerciële logica. Zij willen hun mening ventileren, hun onmacht uitroepen over de situatie. Ze zoeken een manier om zich online te positioneren in een wereld waarin je alsmaar explicietere content nodig hebt om te kunnen zeggen wat je vindt of denkt.

Ik geloof wel dat de gruwelijke beelden van doodgeschoten kinderen, platgebombardeerde huizen, baby’s die vanonder het puin worden gehaald, verkrachte vrouwen, ontvoerde jongeren en stervende kinderen met smekende ogen veelal het doel van de oorlogsvoerders dienen, niet van de slachtoffers.”

aus: Alexandro Yaramis: De schaduwzijde van ons online medeleven, Mo online, 1.12.23, im Internet.

Abb: cqillustration1111: Trauma, im Internet.

12/23

3 rationale argumenten tegen het verbod van onverdoofd slachten:

1) 250 jaar godsdienstvrijheid voor Joden en iets minder voor moslims beëindig je niet zomaar. Er is een afweging te doen tussen verschillende grondrechten.

2) Als er al een afweging is te doen, dan zou men eerst alle maatregelen kunnen nemen voor het dierenwelzijn die niet botsen met andere grondrechten, bijvoorbeeld het verbieden van industriële veehouding met 5000 varkens in een stal, ervoor zich uitgerekend en toevallig op het onverdoofd slachten te richten.

3) De Brusselse slachthuismaatschappij is een soort coöperatieve van slachtbedrijven. De investeringsbehoefte die voor modernisering voor de deur staat, is alleen te stemmen door de islamitische en joodse slagers mee aan bod te nemen. Zonder hun deelname aan de kosten (en dat zullen ze niet doen, zolang een verbod dreigt) moeten de Brusselse slachthuizen sowieso over 3 jaar sluiten. De hele discussie is puur symbolisch, gaat namelijk alleen nog over 2 of 3 jaar slachtactiviteit.

Aan de vraag voor een verbod is niks rationeel, behalve men praat over rationeel doorgedreven racisme.

Ik ben atheïst en vind het vrijwaren van laïcistische waarden belangrijk, maar vind wel ook dat godsdienstvrijheid een van de belangrijke vrijheden van ons bestel moet blijven. Het is wel grappig, dat uitgerekend van rechts-extreme kant nu klaaggezang komt over zogezegd “irrationele” besluiten, terwijl hun hele ideologie op compleet zelf uitgevonden waarneming van de werkelijkheid berust.”

Malte Woydt, lezercommentaar op bruzz.be, im Internet.

Abb.: Lectrr, im Internet.

11/23

Alternatief scenario voor Gaza …

Natuurlijk hebben de Palestijnen volgens internationaal recht het recht, oorlog te voeren tegen een staat die hen in openluchtgevangenissen vasthoudt, uit hun dorpen verdrijft, en dag voor dag meer land van hen afpakt.

Maar de Hamas toonde weer eens dat ze alleen een onmenselijk en bloeddorstig stelletje idioten zijn. Daar hebben ze de middelen, gaten in de grens te breken, en wat doen ze? Ze voeren “oorlog” door oorlogsmisdaad aan oorlogsmisdaad te rijen.

Stel, dat ze een uittocht hadden georganiseerd door die gaten, met man en muis, kinderen en oudjes, een lange rij mensen die vrolijk vieren dat ze eindelijk hun gevangenis zijn ontkomen, die gaan picknicken op Israëlische dorpspleinen, die Israëlische steden in wandelen… En beschoten hadden ze alleen mensen met wapens. Israël zou enorme problemen gehad hebben.

Israël heeft al tientallen jaren ongelofelijk veel geluk dat hun tegenstanders bloeddorstige idioten zijn die hun vrouwen dwingen baarmachines te spelen en hun kinderen stelselmatig de dood injagen. Nu hebben ze terug nog water nog elektriciteit en staan ze nu bekend als mensen, die festivalgangers als schietschijf gebruiken omdat ze te laf zijn de confrontatie met soldaten aan te gaan.

Malte, 10.10.23

Abb.: Khaled Jarrar: Statte of Palestine, 2011, im Internet.

[FR]

“Ik verdraag geen volwassenen. Een volwassene is een jongen die het slechte pad is opgegaan.”

aus: Franquin, zitiert in: Claude Bondeel: Bazaar België, Gent: Borgerhoff & Lamberigts 2013, S.166

05/23

“Onderzoek wijst uit dat in de selfies van vandaag meer genderstereotypes verscholen zitten dan in de tijdschriftenadvertenties uit de jaren 70″.

aus: Dawn Woolley, zitiert durch Tom Peeters: Selfies die dieper graven. Bruzz, 1.2.23, im Internet.

02/23

“… ik vind het ontluisterend dat uitgerekend een Vlaams-nationalist zo scherp is voor ouders die een andere taal spreken dan de schooltaal. Nog niet zo lang geleden konden Nederlandstalige leerlingen in Vlaanderen alleen naar Franstalige middelbare scholen. … Vlaams-nationalisten … dreigen … in dit debat dezelfde toon te gaan hanteren als de Franstalige imperialisten waartegen ze vroeger hebben gestreden. …

Ik snap natuurlijk wel dat kennis van het Nederlands in de lagere school een issue is, maar als er al een probleem is, dan is het de taak van de school en niet van de ouders om die taalachterstand te remediëren.

Maar is een andere thuistaal een probleem om het goed te doen op school?

Helemaal niet. Veel kinderen die thuis een andere taal spreken, hebben geen enkel probleem op school. Er is geen automatisch verband: het is niet omdat je een andere thuistaal hebt, dat je het slecht doet op school. Of leerlingen goed presteren, is een supercomplexe kwestie. Taal is daarvoor ook niet dé cruciale sleutel. Ook de van huis uit Nederlandstalige kinderen doen het niet allemaal goed op school. Maar er is zeker niets mis met taalondersteuning op school voor kleuters die dat nodig hebben. …

Toch is er geen wetenschappelijke evidentie voor een vreemde thuistaal als obstakel voor schoolprestaties?

Nee, maar ook niet voor het tegenovergestelde uitgangspunt. Het is niet omdat je de school meertalig maakt en daar de thuistalen gebruikt, dat die kinderen het dan beter gaan doen. … [Bij] … een groot onderzoek … door onder meer collega Piet Van Avermaet van de UGent … heeft [men] thuistalen aan bod laten komen op school … Maar aan het eind van de rit bleek dat thuistaalonderwijs weinig effect te hebben. … Wel bleek dat meertaligheid erkennen en laten bestaan op school geen schadelijke gevolgen heeft. Dat is natuurlijk ook interessant.

Op zich ben ik ook een groot voorstander van meertaligheid. … [Daardoor zouden] hele groepen Vlamingen, die thuis talen als Arabisch, Berbers of Turks spreken, zich gerespecteerd en gezien … voelen.

Maar dus de ouders en de thuistaal met de vinger wijzen, is kort door de bocht?

Het is heel beschuldigend en suggereert ten onrechte dat thuistaal of familietaal een onmiddellijk effect heeft op de taal die je nodig hebt op school. … In Hongkong sturen ze tweejarigen naar de pianoles. Alles kan dus. Maar willen we dat ouders van jonge kinderen nog extra familietijd moeten transformeren tot schooltijd?”

aus: ‘Veel kinderen die thuis een andere taal spreken, hebben geen enkel probleem op school’, Jürgen Jasperd interviewt durch Han Renard, Knack online, 19.1.23, im Internet.

01/23

“Op de top van de Olympiaberg staand heb ik mijn eigen definitie van ‘beschaving‘ geformuleerd als:

‘Het vermogen van een cultuur om iets lelijks of slechts in iets esthetisch te veranderen. De beschaving is het vermogen tot transformatie en tot de ontwapening van de eigen geschiedenis.’

Na de oorlog hadden de Duitsers jaren- en decennialang op de ruinen van hun stad kunnen huilen en diegenen kunnen vervloeken die hen hadden gebombardeerd. Maar in plaats daarvan zagen ze in dat ze hun ongeluk voor het grootste deel aan zichzelf te wijten hadden en dat ze met jammeren niets zouden bereiken. Zij begonnen met hun vroegere vijanden samen te werken om het eigen land weer op te bouwen. De herinnering aan de gebeurtenissen uit de oorlog dient er niet toe om ressentimenten tegen de vroegere vijanden op te poken, maar om tot vrede te manen.

Een paar jaar geleden riep de Egyptische schrijver Hamdy Abu-Golayyel de islamitische wereld op om naar het voorbeeld van Duitsland een Japan voor het Westen te capituleren en een nieuwe start te maken. Hij meende dat de cultuur van trots en verzet tijdens en na het kolonialisme de moslims niets dan energieverlies en achterstand had opgeleverd. …

Maar ook al klopt de vergelijking met Duitsland en Japan in de kern van de zaak niet, we zouden toch ook eens naar Taiwan kunnen kijken. Tijdens de Japanse invasie werd het land verwoest, werden duizenden vrouwen verkracht en talloze mensen gedood. Slechts de staatsuniversiteit van Taiwan, die de Japanners zelf in 1928 hadden gebouwd, bleef staan toen de Japanners het land verlieten. Uit verbittering en uit trots hadden de Taiwanezen deze universiteit kunnen opblazen of sluiten om niet aan de gruweldaden van de Japanners herinnerd te hoeven worden. Toch besloten ze de universiteit niet alleen te behouden, maar zelfs te ontwikkelen. …

Voor veel moslimintellectuelen … dient het argument dat de islamitische wereld door het Europese kolonialisme in haar eigen ontwikkeling geremd en teruggeworpen is als het belangrijkste excuus voor haar achterlijkheid. … De Olympiaberg en de universiteit van Taiwan … – het lukt de islamitische wereld gewoonweg niet een soortgelijk proces op gang te brengen, omdat men zich blijkbaar prettig voelt in de puinhopen van de eigen geschiedenis.”

aus: Hamed Abdel-Samad: De ondergang van de islamitische wereld. Een prognose. Amsterdam/Antwerpen; Contact 2011 (dt. Orig.-Ausg. 2010), S.30-32.

Abb.: Waldi, Olympiamaskottchen, München’72, im Internet.

01/23

“Als het de gewoonte was om meisjes naar school te sturen en men hen daarna wetenschappen liet studeren, zoals men dat doet met jongens, dat zij dit even volmaakt zouden leren en de moeilijke dingen van alle kunsten en wetenschappen zouden begrijpen, zoals jongens dat doen. … In zoverre vrouwen een lichaam hebben, dat … zwakker en minder geschikt voor het verrichten van bepaalde taken, zo is hun denkvermogen meer bevrijd en scherper gericht op hetgeen, waarop ze zich toeleggen. …

Weet je, waardoor het komt, dat ze [de vrouwen] minder weten? … Dat komt ongetwijfeld, doordat ze niet met zoveel verschillende dingen in aanraking komen, maar in hun huizen blijven en het voldoende vinden om hun huishouding te doen. Er is niets dat een verstandelijk begaafd mens zoveel leert als oefening en ervaring met vele en verschillende dingen. …

Maar waarom leren ze dan niet meer? … Omdat … de maatschappij het niet van belang acht, dat ze zich mengen in datgene, dat aan mannen overgelaten moet worden … Kijk eens naar boerenmensen van het platteland … Je zult in genoeg streken mensen aantreffen, die allen op dieren gelijken, zo onnozel zijn ze. … Maar dit alles komt door gebrek aan onderwijs …”

aus: Christine de Pisan: Het boek van de stad der vrouwen. Amsterdam: Feministische Uitgeverij Sara 1984, frz. Orig.-Ausg. 1405, vertaald door Tine Ponfoort, s.80/81.

Abb.: Christine in her study, In: Christine de Pisan: Livre de la Cité des dames, Bibliothèque Nationale de France, BNF Fr 609, fol 2v, im Internet.

10/22

“Het is best mogelijk dat bezoekers van een andere planeet na hun landing op Terra tot de conclusie zouden komen dat de religie van de huidige mensheid bestaat uit een rampencultus waaraan de leden van de soort zich eenmaal of meermalen per dag thuis voor hun flikkerend rechthoekig huisaltaar overgeven. De mensheid verenigt zich – zo zullen de buitenaardse wezens wel denken – in een gemeenschappelijke, bezorgde extase bij het zien van de openbaringen van het erge, gewelddadige en mislukte dat de boodschappen van een allen gemeenschappelijk absolute doorgeeft.”

aus: Peter Sloterdijk: Technologie & wereldmanagement – Over de rol van de informatiemedia in de synchrone wereldmaatschappij. (geschreven 1993), hier in: Ders.: Mediatijd. Amsterdam: Boom 2012, S.45-49.

05/22

“Wie naar de bioscoop gaat riskeert altijd een antropologische lezing, en wie van actiefilms houdt staat eo ipso dicht bij de paleoantropologie, omdat action … de lang gezochte sleutel levert tot het overgangsgebied tussen aap en mens. …

De moderne action-film is een soort experimentele geschiedschrijving van prehistorie en vroegste geschiedenis …: de losmaking der menselijke horden van de Oude Natuur. …

De beide universalia van de actiefilm – rennen en schieten – zijn in de regel verbonden door sequenties die cineasten ‘achtervolgingen’ noemen. Om nauwelijks iets anders gaat het ook bij de grote oergebeurtenis waaruit de homo sapiens voortkomt – het loopdier dat voor tweevijfde van zijn lengte uit benen bestaat en dat mens wordt omdat het achtervolging doorstaat. Daartoe was het nodig dat de vroege mens zich van vluchtdier tot tegenaanvaller transformeerde – vooral door het werpen met stenen en het slingeren van takken.

De handelingseenheid van rennen op de vlucht, zich omdraaien en werpen naar de aanvaller is het oudste actiepatroon van de mensheid – het is precies het patroon dat de menswording versnelt en het ontstaan van een specifiek menselijk groepsklimaat mogelijk maakt. Door de unieke verbinding van rennen en werpen vormt zich om de bezitters van zulke bijzondere vaardigheden een onzichtbare ring, een afstand van alle overige natuur, die van nu af menselijke wezens niet meer kan dwingen zich via louter lichamelijke aanpassing op hun omgeving in te stellen. …

Inderdaad is de mens, voor zover hij zich in de tegenaanval zelf heeft geschapen, een artilleristisch dier – werper, schutter, afstandschepper met de middelen van het projectief en de geworpen grensstenen. Als we bedenken dat de eerste ‘grenzen‘ niet getrokken of geplaatst maar geworpen werden (om daarna als niemandsland tussen de werpers leeg te blijven), dat wordt de archaïsche, suggestieve kracht van schietwapens in het algemeen en van vuurgevechten in de actiefilm in het bijzonder heel plausibel. …

Homo sapiens zou men met meer recht homo jactans, de werpende mens, kunnen heten. …”

aus: Peter Sloterdijk: Afgezanten van geweld – Over de metafysica van de actiefilm. Rede, Karlsruhe1993, hier in: Ders.: Mediatijd. Amsterdam: Boom 2012, S.45-49.

05/22