“heimland ddr/heimchen ddr/heimsuchung ddr/heimlichland ddr/wir sitzen unter der decke und werden alt/wir sitzen noch in der schulbank und sterben leis/wir erzählen uns unsere abortschweinereien und werden nie ­erwachsen/unter der decke liegen die generationen und stöhnen ihr weltallerlei/als grützenpudding in den topf/wir rühren und rühren bis das einmaleins ein graumalgrau ist/ die grauschicht wächst enorm/das grauen ­bein­haltet das der kinder denen die hände ­abge­schlagen sind/ die haut ist belegt und ­beleckt der hund war nie angebunden/opa verlor früh seine kondition vom ständigen krieg­machen wackeln die knie/ein menschenleben hier unter der decke/wir haben alles verborgen ­gehalten/wir wissen was wir sind und haben uns nie voneinander entfernt/erst knieten wir viele jahre unter der decke in anbetung des geistes/über der decke konnten wir uns schubsen/ab und zu kullerte einer den abhang hinun­ter/inzwischen haben wir uns aneinander ­gekettet damit uns keiner mehr/verlustig wird”

aus: Gabriele Stötzer, zitiert durch Ines Geipel: Der Preis war hoch, Gabriele Stötzer (gesch. Kachold) hat es überlebt, Emma, 1.11.2009, im Internet.

Abb.: Gabriele Stötzer: U-Haft, Performance, 1990, Foto Bernd Hiepe, im Internet.

05/24

“De helft van de adolescenten [heeft] psychische klachten … (slapeloosheid, nervositeit, humeurigheid, futloosheid, het gevoel ongezond te zijn, depressie). … [In de VS gaat] de geestelijke gezondheid … sinds 2010 snel achteruit. … Bij oude, conservatieve mannen wordt nagenoeg geen achteruitgang opgetekend; bij progressieve, adolescente meisjes is ze onrustwekkend groot.

Waarom[?] … De tijd die jongeren op sociale media zitten, blijkt minder impact te hebben dan doorgaans wordt verondersteld. … Het individualisme van conservatieven … wordt getemperd door een sterke verbondenheid met natie, geloof, gezin en/of familie, en door de aanvaarding van de beperkingen die uit de verbondenheid voortvloeien. Het individualisme van progressieven is daarentegen meer zelfbetrokken, gericht op zelfontplooiing en zelfexpressie. Het leidt tot kwetsbaarheid omdat het afhankelijk maakt van de immer onzekere aanvaarding en goedkeuring door anderen.

Over het laatste decennium deden zich daarenboven een aantal ontwikkelingen voor die het progressieve zelf raken. Er was het aanjagen van angst rond het klimaat … [En] het woke–denken … ziet de wereld als een strijd tussen onderdrukkers en slachtoffers. Wie dat met empathie doet, maakt zich het lijden of vermeende lijden van de slachtoffers eigen. Meisjes zijn daar meer toe geneigd dan jongens. …

Hedendaagse progressieve jongeren komen overwegend uit gezinnen die genieten van zogeheten ‘wit privilege‘, ‘klassenprivilege’ en god-weet-welke-privileges. In hun ogen zijn hun ouders en zijzelf de ‘verdrukker’ van de slachtoffers. … De wijze waarop … progressieve meisjes vandaag naar de wereld kijken, bevordert mede-lijden, schuldgevoel, angst en zelf-afkeer. ….”

aus: Mark Elchardus: Onze jongeren lijden te veel maar weren zich. De Morgen, 6.4.24.

05/24

“De algemeen aanvaarde regel is: roze voor de jongen en blauw voor het meisje. De reden is dat roze een meer besliste en sterkere kleur is, meer passend dus voor jongens, terwijl blauw, delicater en sierlijker, mooier staat bij meisjes.”

aus: Ladies’ Home Journal (USA) 1918, zitiert durch: Rachida Aziz: Niemand zal hier slapen vannacht. Antwerpen: EPO 2017, S.219.

05/24

“Het absurde aan een concept als diversiteit … [is, dat het ervan uit gaat] dat uw samenleving volstrekt homogeen was voor mijn vader in ‘uw’ fabrieken ging werken. Alsof grootgrondbezitters en landarbeiders iets gemeen hadden, alsof Charles Woeste – behalve worsten vlak voor de verkiezingen – ook maar iets deelde met de kinderen die zich in de helse textielfabrieken van Aalst afbeulden. Alsof er iets bestaat als een Volk waar zowel de koning als de dakloze deel van uitmaken. Alsof ik iets gemeen heb met Nahima Lanjiri of Zuhal Demir die voor de deportatiewet stemden, of met de Saoedische imam die op tv uitlegt hoe mannen vrouwen onder de knoet moeten houden.”

aus: Rachida Aziz: Niemand zal hier slapen vannacht. Antwerpen: EPO 2017, S.171/172.

05/24

“… Ook de IS-strijders hebben dat oriëntaalse beeld helemaal geïnternaliseerd. Ze gedragen zich alsof ze in Lawrence of Arabia meespelen. Ze zwaaien met een zwaard en paraderen met paarden … Ze onthoofden tegenstanders en plaatsen de hoofden op palen zoals ze gezien hebben in Apocalypse Now en Game of Thrones. Ze beleven een Hollywoodislam die helemaal werd teruggebracht tot een strijd tussen goed en kwaad … IS vecht in Irak en Syrië een clash van beschavingen uit zoals alle islamofoben ter wereld hem gedroomd hebben. Het is de meest volmaakte selffulfilling prophecy uit de geschiedenis.

De beelden die ons bereiken uit de bolwerken van IS roepen herinneringen op aan Rambo III … Aan de manier waarop de strijders van IS gun machinegeweren vasthouden, kan je zien dat ze veel naar dergelijke films gekeken hebben. Ze hebben hun lange, golvende haren gemeen met Sylvester Stallone. Hun gespierde lichamen tonen ze trots doorheen hun hippe, nauw aansluitende T-shirts. Met hun Ray-Banzonnebrillen, lange baarden en aparte hoofddeksels zouden ze in Europa überhipsters zijn. Het contrast met de ideologisch verwante talibanstrijders in Afghanistan kan niet groeter zijn. … De IS-strijders zijn onze monsters gecreëerd in de getto’s van Europese en Noord-Amerikaanse steden. … ”

aus: Rachida Aziz: Niemand zal hier slapen vannacht. Antwerpen: EPO 2017, S.259-161.

Abb.: Afghanischer Kriegsteppich, Zakkini Belustchen Pakistan, 1992-2012, Die Neue Sammlung München.

05/24

“Witheid is ooit uitgevonden. He is een constructie, een idee en het heeft eeuwen van geweld en van wetenschappelijke, intellectuele en artistieke inspanningen gekost om het te creëren. Van de zeventiende tot de twintigste eeuw hebben tal van grootste geesten van Europa er al hun talenten en vaardigheden aan gewijd. Hun gemeenschappelijke inspanning baarde een monster dat over de hele wereld waart. Een monster dat zo alomtegenwoordig is dat het voor alle witte mensen bijna onzichtbaar geworden is.

In 1937 gingen werknemers van het British Museum de beroemde Elgin Marbles, de naar Engeland geroofde sculpturen van het Parthenon op de Acropolis in Athene, te lijf met koperen beitels en stalen borstels. Ze hadden de opdracht gekregen om de goudbruine kleur weg te schrobben. Ze deden dat met zoveel ijver dat de standbeelden voor eeuwig vervormd zijn. De morfologie van de gezichten en lichamen werd onherroepelijk aangetast. …

De oorsprong van de mythe dat Griekse standbeelden wit zijn, ligt bij de Duitse kunsthistoricus Johann Joachim Winckelmann. … ‘Hoe witter een lichaam is, hoe mooier het wordt’, schreef Winckelmann …

Wat Winckelmann in Rome aanschouwde, waren echter Romeinse kopieën van Griekse standbeelden. Kopieën gemaakt in het typische Italiaanse witglanzende marmer en niet in het honingkleurige marmer van Griekenland, Wat Winckelmann al helemaal niet wist, was dat de originele Griekse standbeelden vaak beschilderd waren in de meest exuberante kleuren. …

De wetenschappers die in het zog van de kolonisators meereisden, begonnen als bezetenen de wereld op te delen in huidskleur, in geciviliseerden en barbaren. Het leidde tot potsierlijke toestanden. … De Duitser Johann Friedrich Blumenbach, een van de grondleggers van de totaal absurde rassentheorie, moest zijn schema verschillende keren aanpassen. … Tot de witte soort behoorden alle Europeanen, behalve de Finnen. Maar ook de Turken, een deel van de Indiërs én de Noord-Afrikanen werden toen – in 1795 – door Blumenbach nog als wit beschouwd! Drie jaar later kwam Napoleon met zijn troepen aan in Egypte en moest de theorie weer bijgesteld worden. Napoleon kwam de ‘barbaren’  een lesje leren. …”

aus: Rachida Aziz: Niemand zal hier slapen vannacht. Antwerpen: EPO 2017, S.75-87.

05/24