“… Sinds de oorlog in Gaza uitbrak, op 7 oktober, bevind ik me online in een onophoudelijke loop van 24 uur aan bloed en gruwel. Die begint bij het ontwaken en gaat door tot ik ‘s avonds mijn telefoon naast me neerleg en ga slapen. … Ik bleef achter met de vraag: waarom toch? …

Het is via een vriendin dat ik de term ‘traumaporno’ ontdekte. Het is de expliciete of (zeer) gewelddadige content (van het trauma van anderen) delen via massamedia.

Soms kan dat leiden tot het commercialiseren van het trauma voor winst of zelfs amusement. … Het delen van dergelijke beelden draagt niets bij aan de oplossing van conflict. Integendeel, het zorgt zelfs voor meer stress. …

Hardnekkige, gruwelijke beelden hebben een grote impact op ons mentaal welzijn. Dat blijkt uit een onderzoek uit 2013 van The National Academy of Sciences of The United States. … De uitkomst was verrassend. … Het zien van gruwelijke beelden heeft een grotere impact op de psyche van mensen dan de eigenlijke beleving van die gruwel. …

Mijn vrienden die deze beelden delen hebben niet die commerciële logica. Zij willen hun mening ventileren, hun onmacht uitroepen over de situatie. Ze zoeken een manier om zich online te positioneren in een wereld waarin je alsmaar explicietere content nodig hebt om te kunnen zeggen wat je vindt of denkt.

Ik geloof wel dat de gruwelijke beelden van doodgeschoten kinderen, platgebombardeerde huizen, baby’s die vanonder het puin worden gehaald, verkrachte vrouwen, ontvoerde jongeren en stervende kinderen met smekende ogen veelal het doel van de oorlogsvoerders dienen, niet van de slachtoffers.”

aus: Alexandro Yaramis: De schaduwzijde van ons online medeleven, Mo online, 1.12.23, im Internet.

Abb: cqillustration1111: Trauma, im Internet.

12/23