“Het absurde aan een concept als diversiteit … [is, dat het ervan uit gaat] dat uw samenleving volstrekt homogeen was voor mijn vader in ‘uw’ fabrieken ging werken. Alsof grootgrondbezitters en landarbeiders iets gemeen hadden, alsof Charles Woeste – behalve worsten vlak voor de verkiezingen – ook maar iets deelde met de kinderen die zich in de helse textielfabrieken van Aalst afbeulden. Alsof er iets bestaat als een Volk waar zowel de koning als de dakloze deel van uitmaken. Alsof ik iets gemeen heb met Nahima Lanjiri of Zuhal Demir die voor de deportatiewet stemden, of met de Saoedische imam die op tv uitlegt hoe mannen vrouwen onder de knoet moeten houden.”

aus: Rachida Aziz: Niemand zal hier slapen vannacht. Antwerpen: EPO 2017, S.171/172.

05/24