[DE]

“… The slow collapse of the social contract is the backdrop for a modern mania for clean eating, healthy living, personal productivity, and “radical self-love” … The more frightening the economic outlook and the more floodwaters rise, the more the public conversation is turning toward individual fulfillment as if in a desperate attempt to make us feel like we still have some control over our lives. …

Can all this positive thinking be actively harmful? Carl Cederström and André Spicer, authors of The Wellness Syndrome, certainly think so, arguing that obsessive ritualization of self-care comes at the expense of collective engagement, collapsing every social problem into a personal quest for the good life. ‘Wellness,’ they declare, ‘has become an ideology.’ …

As part of Cameron’s changes to the welfare system, unemployment was rebranded as a psychological disorder. … in the teeth of the longest and deepest recession in living memory, the jobless were encouraged to treat their ‘psychological resistance‘ to work by way of obligatory courses that encouraged them to adopt a jollier attitude toward their own immiseration. …

The wellbeing ideology is a symptom of a broader political disease. … We are supposed to believe that we can only work to improve our lives on that same individual level. …

The isolating ideology of wellness … persuades all us that if we are sick, sad, and exhausted, the problem isn’t one of economics. … Society is not mad, or messed up: you are. … [This ideology] prevents us from even considering a broader, more collective reaction to the crises of work, poverty, and injustice. …

It would be nice to believe that all it takes to change your life is to repeat some affirmations and buy a planner, just as it was once comforting for many of us to trust that the hardships of this plane of existence would be rewarded by an eternity of bliss in heaven. There is a reason that the rituals of wellbeing and self-care are followed with the precision of a cult (do this and you will be saved; do this and you will be safe): It is a practice of faith. …

With the language of self-care and wellbeing almost entirely colonized by the political right, it is not surprising [on the other hand] that [with] progressives, liberals, and left-wing groups … positive thinking has become deeply unfashionable. …

Anxious millennials now seem to have a choice between desperate narcissism and crushing misery. Which is better? …

The problem with self-love as we currently understand it is in our view of love itself, defined, too simply and too often, as an extraordinary feeling that we respond to with hearts and flowers and fantasy, ritual consumption and affectless passion. Modernity would have us mooning after ourselves like heartsick, slightly creepy teenagers, taking selfies and telling ourselves how special and perfect we are. This is not real self-love …

The harder, duller work of self-care is about the everyday, impossible effort of getting up and getting through your life in a world that would prefer you cowed and compliant. … Real love … is not a feeling, but … an action. It’s about what you do for another person over the course of days and weeks and years, the work put in to care and cathexis. That’s the kind of love we’re terribly bad at giving ourselves, especially on the left.

The broader left could learn a great deal from the queer community, which has long taken the attitude that caring for oneself and one’s friends in a world of prejudice is not an optional part of the struggle – in many ways, it is the struggle. … The ideology of wellbeing may be exploitative, and the tendency of the left to fetishize despair is understandable, but it is not acceptable – and if we waste energy hating ourselves, nothing’s ever going to change. If hope is too hard to manage, the least we can do is take basic care of ourselves. On my greyest days, I remind myself of the words of the poet and activist Audre Lorde, who knew a thing or two about survival in an inhuman world, and wrote that self care ‘is not self-indulgence – it is self-preservation, and that is an act of political warfare.’

aus: Laurie Penny: Life-Hacks of the Poor and Aimless. On negotiating the false idols of neoliberal self-care The Baffler, July 08, 2016 [im Internet]

Abb.: Renzo Martens: Enjoy poverty, 2009, im Internet.

07/16

“… Bref : qui peut se représenter ses intérêts particuliers comme les intérêts du ‘‘peuple’ ? Ce sont évidemment ceux que l’on retrouve sur les places : les individus de la petite bourgeoisie blanche urbaine appartenant souvent à la fonction publique ou aux milieux culturels et étudiants. Ces individus, très situés dans le monde social, incarnent la norme abstraite sur laquelle la citoyenneté républicaine est construite. Ils sont donc prédisposés à se voir comme exprimant  ‘la’ citoyenneté et  ‘la’ république. Lorsqu’ils font quelque chose, c’est pour eux ‘le peuple’ qui fait quelque chose. Lorsqu’ils se rassemblent, ce n’est pas un groupe spécifique qui se rassemble : c’est le ‘commun’ qui émerge… C’est ce qui explique pourquoi le mouvement s’est fondé sur l’idée irresponsable selon laquelle il ne fallait rien revendiquer ou que revendiquer c’était se soumettre. On pourrait presque se risquer à dire que font partie de ce mouvement des gens qui n’ont rien à revendiquer parce qu’ils ne manquent de rien, et qui n’ont donc rien à demander si ce n’est ‘la fin du système‘.

Une scène politique organisée autour des catégories de ‘commun’, de ‘République sociale’, de ‘souveraineté populaire’ ne peut pas ne pas produire l’exclusion de celles et ceux qui ne peuvent à l’inverse que se penser comme membre d’un groupe particulier : les ouvriers, les chômeurs, les paysans, les précaires, les noirs, les arabes, les musulmans, les juifs, les gays et lesbiennes, les prisonniers, les sans-papiers, etc. Car lorsqu’ils se mobilisent, ces individus qui vivent ces expériences d’oppression veulent affirmer un intérêt particulier, revendiquer quelque chose, dire que quelque chose ne va pas. Ils ne veulent pas créer du commun mais fracturer le monde. …

D’où les scènes d’incompréhension que l’on a observé entre la Nuit debout et les quartiers nord de Marseille, ou entre nuit debout et les syndicats. …”

aus: Geoffroy de Lagasnerie: D’Occupy à Nuit Debout : l’inconscient politique du mouvement des places. Le Monde 28.4.16 und auf dem Blog des Autors.

07/16

“Die junge, intellektuelle Linke hat den Bezug zu der Unterklasse im eigenen Land fast gänzlich verloren. Da gibt es vonseiten der Gebildeten weder eine Sensibilität noch eine Aufmerksamkeit und schon gar keine Verbindungen mehr. Die Linke hat sich eben kosmopolitisiert und … ihren politischen Schwerpunkt auf eine kulturelle Ebene verlagert, und eben auf dieser Ebene unterscheiden sich die Milieus der hoch und weniger Gebildeten deutlich voneinander. Dieser Verlust der Kommunikation zwischen den Klassen, wenn ich diesen Begriff einmal verwenden darf, ist massiv und ein Problem für die soziale Gerechtigkeit.

Wir sehen das übrigens nicht nur im Diskurs. Auch in den Lebensstilen und Werthaltungen sind die Differenzen  zwischen “oben” und “unten” sowie den urbanen und ländlichen Milieus unübersehbar. … Menschen suchen ihre Partner in der eigenen Schicht und im gleichen Bildungsstand. Dies verschärft die soziale Spaltung und Segregation unserer Gesellschaften noch weiter. Im Schatten der wachsenden kulturellen Sensibilität der Linken ist also eine neue Klassengesellschaft entstanden. Und diese Klassengesellschaft ist bislang zumindest nicht Thema des jungen intellektuellen Diskurses.”

aus: Wolfgang Merkel: “Junge Linke haben Bezug zur Unterschicht verloren”, Interview durch Robert Pausch, Zeit online 22.6.16, im Internet.

06/16

“Uit onze researchresultaten blijkt dat de generatie die nu opgroeit zich in heel wat opzichten onderscheidt van de voorgaande generaties die nog geen apps kenden. De jongeren zijn nu minder empathisch, ze zijn banger, minder zelfstandig, ze hebben minder vertrouwen in de mensen uit hun directe omgeving. …

[Dit is] de eerste generatie … die zich niet meer in de eerste plaats aan de hand van politieke gebeurtenissen definieert, maar via technologische ontwikkelingen. Hun leden zeggen over zichzelf niet dat 11 september hun visie op de wereld heeft bepaald of de beurscrash of de moord op de Kennedy’s. Ze zeggen dat ze behoren tot de generatie Facebook, tot de generatie Instagram. …

Het is waarschijnlijk de eerste generatie die niet weet wat zich in de politieke arena afspeelt. … Wie zich … over de mondiale gebeurtenissen met behulp van de sociale netwerken of digitale voogden informeert, leert nauwelijks iets wat buiten de eigen ervaringen of interessesfeer ligt. … Dat … consolideert het beeld dat de leden van die generatie zich van het leven vormen. Ze zien dat als een soort super-app. Ze denken dat ze hun leven helemaal kunnen plannen, dat het berekenbaar is, ze verwachten definitieve, directe antwoorden op elke vraag, wat natuurlijk een absurde wens is. Wie zijn leven als volwassene begint met de verwachting dat je alles kunt plannen – de carrière, het privéleven – zal vroeg of laat een zware ontgoocheling oplopen. …

Ik ben er zeker van dat … twee tegenstrijdige processen – de dwang om voortijdig een sluitend beeld van jezelf te produceren en het onvermogen om dat beeld rond een draagkrachtige kern te ontwikkelen – ertoe leiden dat het moeilijker is een stabiel ‘ik‘ te vormen …”

aus: Howard Gardner / Katie Davis: Als ik de baas van de apps zou zijn, zou ik dagen zonder apps invoeren. Interview met Uwe Buse, Knack 17.2.16.

Abb.: Pawel Kuczynski: Islands, im Internet.

05/16

“Que nous apprend le djihad, sous la forme infâme qu’on lui connaît aujourd’hui? Qu’il existe un nihilisme musulman comme il existait un nihilisme chrétien … Par ‘nihilisme’ il ne faut pas entendre la disparition des valeurs ou la mort de la croyance, mais au contraire l’érection de valeurs absolues, divertissantes, destinées à combler le désarroi d’une conscience avisée que le néant l’attend. Le nihilisme n’est pas de ne croire en rien, mais de recouvrir sa propre incrédulité par des certitudes dont la violence renseigne sur l’impiété qui les anime. …

‘Le besoin d’une foi puissante, écrit [Nietzsche] …, n’est pas la preuve d’une foi puissante, c’est le contraire.’ Dire à l’intégriste qu’il a tort de croire comme il croit, est inutile parce qu’il le sait déjà, sinon il ne ‘croirait’ pas de cette façon. Le problème du fanatique, c’est son impiété, soit le sentiment que Dieu est suffisamment misérable pour avoir besoin de son aide. …”

aus: Raphaël Enthoven: “Le choc des valeurs? Un dialogue de sourds”. Interview durch Béatrice Delvaux.Le Soir 9/10.1.2016

Abb: Mounir Fatmi: God is dead, 2007, im Internet.

05/16

“De kenniseconomie gaat gepaard met een verkleutering voor de massa.”

aus: Eric Corijn: En nu Vooruit! In: Eric Corijn / Peter Saey (red.): Wereldvreemd in Vlaanderen. Berchem: EPO 2014, S.260.

Abb.: Grimbergen, Juni 2024.

05/16

“De grote steden, Brussel voorop, ‘vergroenen’ in de zin dat het aandeel van kinderen en jongeren in de stadsbevolking toeneemt en groter is dan waar ook elders in het land. Voor sommige politici die de stad miskennen … lijkt die jeugd niet te bestaan en moet de stad weer aantrekkelijk worden voor middenklassengezinnen met kinderen. Of die kinderen massaal gaan komen en vooral of ze in de stad gaan blijven, eerder dan zoals hun ouders naar de suburbane gordels te trekken is uiterst twijfelachtig. De toekomst van de steden ligt dus bij de jeugd die er nu woont …”

aus: Bruno Meeus u.a.: Densiteit: naar een emancipatorische verstedelijking. In: Eric Corijn / Peter Saey (red.): Wereldvreemd in Vlaanderen. Berchem: EPO 2014, S.187.

Abb.: Kunstprijekte mit Kindern, im Internet.

05/16

“In het bekende Brundtlandrapport ‘Our Common Future’ werde duurzame ontwikkeling gedefinieerd als ‘de ontwikkeling die voorziet in de behoeften van de huidige generatie zonder de mogelijkheid van toekomstige generaties in gevaar te brengen om hun behoeften te voorzien’. … Duurzame ontwikkeling bleek echter snel een dubbelzinnige term: waar aanvankelijk de ‘duurzamheid’ centraal stond, kwam gaandeweg de nadruk meer op de ‘ontwikkeling’ of ‘groei’ te liggen. … Duurzame ontwikkeling leek steeds mer te gaan om een ontwikkeling of groei die ‘duurzaam’ is in de betekenis van een ‘volgehouden’ ontwikkeling of groei …

De oorspronkelijke gedachte wordt met andere woorden op zijn kop gezet: de klimaatcrisis leidt niet meer tot een bezinning over de absurditeit van pakweg oneindige groei op een eindige planeet, ze lijkt nu plots zelfs een kans te bieden om de groei et verder aan te zwengelen. …”

aus: Anneleen Kenis / Mathias Lievens: Duurzamheid: naar een rechtvaardige transitie. In: Eric Corijn / Petwer Saey (red.): Wereldvreemd in Vlaanderen. Berchem: EPO 2014, S.150.

Abb.: Humble Oil advertisement, Life Magazine 2.2.1962: 81-82, im Internet.

05/16

“Anders dan het neoconservatisme in de Verenigde Staten … neemt de conservatieve revolte in Nederland – en volgens ons ook in Vlaanderen – een beperkt aantal progressieve waarden over. Het gaat vooral om zaken als vrouwen– en homorechten, individualisme en secularisme. … Deze waarden worden nu gepresenteerd als verworvenheden van onze superieure westerse cultuur, als wezenskenmerken van de Nederlandse respectievelijk Vlaamse volksaard. Kenmerkend is dat de bovengenoemde waarden worden losgekoppeld van de emancipatiebewegingen die ze hebben veroverd en worden voorgesteld als het product van een afgerond proces…”

aus: Jan Blommaert u.a.: Vlaanderen als progressief project: mogelijkheid of fictie? In: Eric Corijn / Peter Saey: Wereldvreemd in Vlaanderen. Berchem: EPO 2014, S.130.

Abb.: Wimo Ambala Bayang: Rocks That Are Far From Innocent, 2012, indoartnow, im Internet.

05/16

“Om zo’n basisinkomen voldoende hoog te maken zodat het volstaat voor een leven in waardigheid, moet de sociale zekerheid echter grotendeels worden ontmanteld en verliezen de vakbonden hun macht om over loon- en arbeidsvoorwaarden te onderhandelen…”

aus: Francine Mestrum: Op weg naar een sociaal Europa? In: Eric Corijn / PeterSaey (red.): Wereldvreemd in Vlaanderen. Berchem: EPO 2014, S.121

05/16